Her 3-5 yılda bir toprakların besin elementleri (ve pH) açısından test edilmesi gerekmektedir. Bu bağlamda, ICL ile birlikte Crop Production Magazine tarafından yapılan son çiftçi anketine katılanların büyük çoğunluğunun (yüzde 93) bu kurala uyduğunu görmek sevindiricidir. Ve örnekleme yapanların büyük çoğunluğu, fosfor, potasyum, magnezyum ve pH ölçümlerinin yapıldığı temel toprak analizini tamamlamaktadır. Ancak, toprak analizi yalnızca başlangıç noktasıdır. Elde edilen bilgilerin ne yapıldığı önemlidir ve PAAG sonuçlarına bakılırsa, ölçülen değerlerin uygun şekilde yönetilmesi konusunda hâlâ gidilecek yol vardır.

Bitki beslemede, toprak pH'ı başlangıç noktası olarak kabul edilmelidir çünkü tüm besin elementlerinin kullanılabilirliği toprak pH'ından etkilenir. Çoğu bitki besin elementinin optimum kullanılabilirliği, 6.5 ila 7 arasında nötr bir pH'ta gerçekleşir, ancak toprak türüne ve ekim türüne bağlı olarak optimum pH değişecektir. Çoğu mineral toprak için, sürekli arable ekim için 6.5'a kadar, kalıcı mera için 6.0'dır. Rotasyonda asit duyarlı ürünler yetiştirildiğinde, örneğin şeker pancarı gibi, en az 6.5 pH düşünülmelidir.

Yoncalar da uygun bir pH gerektirir ve otun tolere ettiği daha düşük pH seviyelerinde gelişemezler; karışık ot/yonca yamaçları 6 ile 6.5 pH arasında tutulmalıdır. Düşük toprak pH'ında, yoncalar etkili bir şekilde nodül oluşturamayabilir ve azot sabitleme yetenekleri azalır; çok düşük pH seviyelerinde, yoncalar tamamen nodül oluşturamayabilir.

Toprak pH'ı logaritmik bir ölçekle ölçüldüğü için, sadece 1 pH değerindeki bir düşüş asitlik seviyesini 10 kat artırır. Bu nedenle, optimum aralıktan herhangi bir düşüş, bazı besin elementlerinin kullanılabilirliği üzerinde büyük bir etkiye sahip olabilir.

PAAG (Profesyonel Tarımsal Analiz Grubu) verilerindeki son örneklemde, arable toprakların yaklaşık yüzde 37'si optimum 6.5-7 pH değerinin altındadır, ancak çoğu 6-6.5 arasında biraz düşüktür. Çayır topraklarında, daha düşük olan 6-6.5 optimumun altına düşen toprak yüzdesi ise daha yüksek, yüzde 50'dir. Aşağıdaki Şekil 2, pH değerlerinin 7'den düşmesi (asidikleşme) ile fosfat ve potas kullanılabilirliği üzerindeki etkiyi göstermektedir. Açıkça görülmektedir ki, fosfat kullanılabilirliği en çok etkilenmektedir, ancak potas bile pH 5.5'in altında yalnızca yüzde 50 oranında kullanılabilir durumdadır. Bitkilerin ihtiyaç duyduğu potas miktarları göz önüne alındığında, eklemelerden bağımsız olarak toprak rezervlerini kullanma yetenekleri üzerinde büyük bir etki olacaktır.

Bir tarlada toprak pH'ı büyük ölçüde değişebilir, bu nedenle toprak örneklemesinin doğruluğu da ölçülen alanın gerçekten temsilci sonuçlar vermesi için önemlidir.

Doğal olarak hafif asidik olan yağmur suyu, amonyum nitrojen ve kök salgıları toprak asitlenmesine katkıda bulunur, ancak yüksek pH topraklarının pH'ını düşürecek kadar değil. Bu faktörler doğal olarak asidik ve nötr topraklar için doğal olarak alkali topraklara göre daha zararlıdır.

Asidik toprakların pH'ını yükseltmek zor değildir, bu, kireçleme malzemeleri kullanılarak yapılabilir. En sık kullanılanlar, öğütülmüş kalsitik veya magnezyum (Dolomitik) kireçtaşı, tebeşir veya şeker pancarı kireci vb., ancak bu malzemeler genellikle büyük miktarlarda kalsiyum veya magnezyum sağladığından, ürün seçimi toprak magnezyum durumu tarafından da etkilenmelidir.

Topraktaki fosfat ve potas seviyelerine bakıldığında, PAAG verileri, toprakların yalnızca yarısının hem fosfat hem de potas için hedef indeksin üzerinde olduğunu göstermektedir. Bu, toprakların önemli bir kısmının bir (yüzde 35) veya her iki (yüzde 14) besin elementi için hedef seviyenin altında olduğu anlamına gelir. Bu durum, ankete katılanların üçte ikisinin son on iki ay içinde fosfat veya potas gübresi kullanmadıklarını veya her ikisini de azalttıklarını önermesiyle pek uyuşmuyor.

Toprak rezervlerinden besin elementlerinin kullanılabilirliği pH optimal değilse azalacaktır, bu sorun özellikle besin elementleri İndeks 2'nin altındaysa daha ciddidir. Düşük besin rezervlerine sahip topraklarda, özellikle de asidik olanlarda, besin elementlerinin uygulanması azaltılıyor veya ihmal ediliyorsa, verimler bu durumdan etkilenecek ve üretim maliyetleri artacaktır, bu da artan girdi maliyetleri ve düşük getiriler zamanında üretim maliyetlerini artıracaktır.

Çayır durumlarında, potas, nitrojenin verimli alınması ve kullanılması için kritiktir ve bir K indeksi 1 veya 0 olan topraklarda yetiştirilen çayırın, K toprak indeksi 2- ve 2+ olan topraklara göre yüzde 20 ila 30 daha az kuru madde verimi sağlayacağı iyi bilinmektedir. Sezon boyunca 10 t DM/ha'lık mütevazı verimlerde ve enerji içerikleri ortalama 11 MJ ME/kg DM olan bu, süt veya et üretim sistemine 33.000 MJ ME/ha enerji kaybını temsil edebilir.

Yüzde 80 otlatma kullanım oranında, bu, süt ve et üretiminden 26.400 MJ ME/ha fırsat kaybı anlamına gelir. Bu miktarda enerji, 4.900 litre süt (5.3 MJ ME/litre süt) veya 560 kg canlı ağırlık artışı (47 MJ ME/kg canlı ağırlık) üretebilir. Tamamlayıcı yem olarak, bu miktarda enerji, 12.3 MJ ME/kg DM tahıl bazlı konsantreden 2.15 ton satın alarak değiştirilebilir. Ancak, bu takviye, eşdeğer evde yetiştirilen yemden önemli ölçüde daha pahalıya mal olacaktır.

Bu 'potansiyel kayıplar' kuru madde, enerji ve ilişkili artan maliyetler üretim sistemine bağlı olarak değişecektir, ancak bu, toprak K indeksini ilk başta doğru yapmanın ve sisteme kayıpları önlemenin maliyet açısından verimli olduğunu göstermek amaçlanmaktadır.